ΣΧΕΔΙΟ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗΣ (2005-2006)

ΜΟΝΑΞΙΑ



Μοναξιά
έχεις τον πιο ωραίο ήχο,
στη σιωπή ακούς το χτύπο
της καρδιάς.
Ποιος θυμάται, ποιος ξεχνάει,
η ψυχή ποιον λαχταράει,
εσύ το δείχνεις...

Μοναξιά
είσαι η μόνη συντροφιά μου,
μυρωδιά απ` τα παλιά μου,
μη ρωτάς:
τι αφήνω, τι μου λείπει,
ποιος μου διώχνει αυτή τη λύπη,
εσύ μονάχα...

Μοναξιά
δική μου αγκάλη,
του κορμιού μου περιγιάλι,
έχεις τον πιο ωραίο τρόπο
ν` απαντάς:
ποιος θυμάται, ποιος ξεχνάει,
δεν πονάει
ποιος δεν νοιάζεται για μας...


ΜΗΝ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΠΕΙΣ

Εσύ, μη μου απελπίζεσαι
σ` αυτούς τους δύσκολους καιρούς,
στις μπόρες μη λυγίζεσαι,
έχει ο καιρός γυρίσματα,
θα φέρει κεραυνούς.

Εσύ, μη μου τσακίζεσαι,
στο γκρίζο παρελθόν,
στο μέλλον μη συνθλίβεσαι,
σήκωσ` αντένα, βάλε άλμπουρο,
μόνο ζήσε το παρόν.

Εσύ μη μου ζορίζεσαι,
μ` εκείνα και μ` εκείνα`
στα ύψη μη ζαλίζεσαι,
ουράνιο τόξο επτάχρωμο
θα `βγει απ` τη καταιγίδα.

Εσύ, μη μου αναλώνεσαι
σε στόχους τόσο μακρινούς`
βρες μόνο πού πληγώνεσαι,
αρκούν τα τόσα πάθη μας,
απ` ανθρώπους κοντινούς…



ΣΙΩΠΗ

Η σιωπή σου αυτό μου λέει,
που η φωνή δεν το μπορεί`
κάτι μέσα σου να! κλαίει
κι η καρδιά δεν το κρατεί.

Η απόσταση μεγάλη
-όχι η χιλιομετρική-
πλησιάζω μα, σκανδάλη
μου πατάς στην κεφαλή.

Κάνω βήματα πιο πίσω,
πάλι περισυλλογή,
πόσο θέλω να ακούσω
τη μπριόζα σου φωνή.

Επτασφράγιστος:
ανοίγω μία-μία κλειδωνιά`
κάθε τόσο και μια άλλη,
το κλειδί στη κλειδαριά.

Επιτέλους να! σε βρίσκω:
έχεις βγεί απ` τη σιωπή`
τώρα σου μιλώ με ρίσκο.
Τι γλυκιά που` ναι η φωνή!




ΚΩΔΙΚΑΣ

Μίλια πολλά περπάτησα
να φτάσω στη σπηλιά σου,
όμως δεν βρήκα γέφυρα,
μήτε και τα σκαριά σου.

Τα πήρες κι έφυγες μακριά,
μάταια ψάχνω ακόμη,
με κύματα παλεύοντας,
μόνη χωρίς τιμόνι.

Κι αν στη σπηλιά ανέβηκα
σημάδια σου για να `βρω
έκπληκτη μπρος τους βρέθηκα:
το χρώμα μόνο μαύρο

στις γραφές σου κώδικα
αδιάβαστο είχες βάλει
κι είπα: «να δεις προδόθηκα,
το σκότος πού θα βγάλει;»

Κι όπως εσύ εγύρναγες,
εγώ πάλι πορευόμουν`
τον κώδικα ψιθύριζες
κι εγώ αναρωτιόμουν…

Τι κρίμα!Δεν μπορέσαμε
το κώδικα να βρούμε.
Τα κύματα πλημμύρισαν…
Πού τόπος να σταθούμε;

ΕΜΑΘΕΣ Ν` ΑΓΓΙΖΕΙΣ

Χρόνια και χρόνια προσπαθώ
να μάθω την αγάπη,
όμως πότε πληγώνομαι
και πότε κάνω λάθη.

Ως τώρα δεν εμπόρεσα
να βρω χωρίς να πάθω,
αγάπη τι θα πει ακριβώς,
απ` τη ρίζα να το μάθω.

Ίσως γιατί δεν έτυχε
βαθιά να σε αγγίξω,
αφού ποτέ δεν ήθελα,
εμένα να πληγώσω.

Μα τώρα ξέρω, έμαθα
τι θα πει αγάπη
αν κάθε μέρα συγχωρώ
τα δικά σου λάθη,

κι αν εσύ μπορούσες μια φορά
εμένα να `σχωρέσεις
τότε και συ θα μάθαινες
τρόπους να μη πονέσεις.

Και κάθε πόνος θα` τανε
μια γιορτή αγάπης,
τόσο απλό ειν` το μυστικό,
πότε θα το μάθεις;

Κρύο το βράδυ αγάπη μου,
οι νύχτες μοιάζαν γκρίζες!
Επιτέλους μάτια μου
έμαθες, ν` αγγίζεις!

Με αγάπη σου φιλώ
τα γλυκά σου μάτια.
Είν` πόνος πιο γλυκός,
της καρδιάς τα πάθια….

ΜΑΖΙ

Μη με βγάλεις
απ` τη μοναξιά μου,
αν δεν μπορείς
σιωπή να μου χαρίσεις.

Μην με τραβάς
απ`το πυθμένα μου
στην επιφάνεια,
αν στα ουράνια
δεν μπορείς κι εσύ
να περπατήσεις.

Μη μου δωρίσεις
αγάπη περισσή,
γιατί με πόνο δυνατό
θε να ντυθεί…

Θα τσακιστείς,
αν τη ψυχή σου
μου ανοίξεις,
δίχως να καταφέρεις
μέσα μου ν` αναδυθείς.

Θα πονέσεις,
αν δεν μπορέσεις
εμένα, μέσα σου
να συγχωρήσεις,
αν δεν γνωρίζεις
τον εαυτό σου,
πάλι και πάλι ν` αγαπάς.

Θα περπατάς μονάχη:
για λίγο μόνο μαζί
θα πορευτούμε`
κι εκεί που θα συναντηθούμε
και πάλι μόνες
τη δική μας πορεία
θα τραβήξουμε…