27/7/06

ΟΙ ΓΙΟΙ ΤΟΥ ΑΡΗ



OI ΓΙΟΙ ΤΟΥ ΑΡΗ


Ίσως να περίσσεψαν
ακόμη λίγες ανάσες
βοήθεια να τις καλέσω
απαλά τα κεριά των γενεθλίων σου
να φυσήξουν.
Ίσως να ξέμειναν
ακόμη λίγες καρδιές
να χαϊδέψουν τα παιδιά μας,
κι η δική τους καρδιά
να σπαρταρήσει στο αγγελικό στηθάκι.
Ίσως να κόντυναν οι μέρες μας
και πύκνωσε η αγωνία
για το αύριο.
Το σήμερα ήδη τραυματισμένο,
το παρατήσαμε στις οθόνες
να κουτσαίνει.
Ίσως σήμερα να είναι
η τελευταία μέρα συνουσίας,
μια τελευταία ευκαιρία
για τη σπορά της ελπίδας
στο αύριο.
Ασυγκράτητοι, αδίστακτοι, λυσσαλέοι
γιοι του πολέμου.
Μας φυλακίσατε τις ελπίδες,
μας κόψατε τα κλαριά
του κορμιού μας,
μας χύσατε στο ποτήρι σας
το μεδούλι.
Ποιος γιος
θα τολμήσει να γεννηθεί,
ποια κόρη θα υποσχεθεί σπορά
στο χωράφι σας;



ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ


Ξέφυγα πονηρά να προφτάσω το αύριο.
Να το μαγκώσω, να το αγκυρώσω,
μου ανήκει.
Κοντά στο πεύκο , που μου ταϊζει τη δροσιά του,
βαθιά έσκαψα
το αύριό μου να χαντακώσω, να μη μου ξεφύγει.
Πώς θα το ξεπλύνω από τα χημικά
που το πυρπόλησαν;
Πώς θα λευκάνω τους καπνούς του Άρη;
Πώς θα το λαγαρίσω;
Το αύριο μου ανήκει.
Κανενός λεία δεν το αφήνω.
Ίσως και να` ναι το τελευταίο
που μας ανήκει.