ΠΙΣΤΗ ΨΥΧΗ (1994-1998)

ΥΠΟΣΧΕΣΗ

Σήμερα ,αν θα σε δω,
να μη φορέσεις
το πρόσωπο το γιορτινό,
για να μ` αρέσεις.

Σε είδα σ` άλλες εποχές
-πότε καλές-
το πρόσωπό σου λαμπερό,
χωρίς πτυχές.

Σ` άλλες πάλι εποχές
-ψυχή φρικτές-
τα μάτια σου απόμακρα,
θύρες κλειστές.

Κι η φωνή σου χάλκινη,
στάζει αλμύρα`
της ψυχής η έπαρση
ρίχνει πλημμύρα.

Σήμερα , αν θα σε δω
στο `χω γραμμένο:
το βλέμμα σου το θλιβερό,
λησμονημένο.


ΤΟΥ ΒΑΡΚΑΡΗ

Ότι άσκοπα έφυγες
να μη θωρήσεις,
τους βάτους ότι πέρασες ,
δίχως να πατήσεις
το κέρμα δείχνοντας στο στόμα,
του βαρκάρη,
να σε περάσει απέναντι
σαν χάρη.

Ότι νερό κουβάλησες στη χούφτα
και μου `δωσες να πιω,
τον ύπνο ότι χάρισα
στη νύχτα
-καβάλησ` άστρο λαμπερό-
ότι το ίχνος
του πατέρα σου νωπό,
στις γούβες σου απ` τα πέλματα
στην άμμο μου πατώ,

ότι το τρόπο έδειξες
στις φλέβες να κυλά
-λεύτερο αίμα
σπάζοντας δεσμά-
είναι το κέρμα
που στο στόμα κουβαλάς
και που πληρώνει
αιώνια το βαρκάρη.

Κλείνω τα μάτια σου,
δωσ` μου τη χάρη,
να σεργιανίσω μες
της σκέψης σου το τρόμο,
να μη σταθώ, μα να διαβώ
του λυτρωμού
που ταξιδεύω χρόνο.

Φιλώ τα χέρια σου,
δώσ` μου το στάρι
-στου σεβασμού σου
τη σκιά που ζώ-
να ζήσω σπέρνοντας
και να χαθώ,
δείχνοντας όλο
και πιο μπροστά το δρόμο….



ΠΑΡΗΓΟΡΙΑ

Τι μας χρειάζονται αυτοί
που ζούνε μακριά μας,
που ανύποπτα επεμβαίνουνε
και κλέβουν τη χαρά μας;

Πρέπει ν` αλλάξουμε
τις σχέσεις μας,
μ` ανθρώπους
και πράγματα μικρά:
σ` αυτά,
αλλιώς το σώμα αντιδρά,
μα, η καρδιά είναι
που κλώνους φθείρει!

Σε λίγους μόνο
θα βρούμε τη χαρά:
Σ` αυτούς που δίνουν
και ζωή,
για μια αχτίδα στη ψυχή,
που δεν κρατούν
σφιχτά λογαριασμό,
που δαπανούν ζωή,
καρδιά και λογικό.

Αχ!.. Η ψυχή ειν` όμως
που πονά!
Το σώμα κι αν ξεχάσει,
η καρδιά κρατά`
κύκλος είναι,
θα περάσει:
θα κλείσει, θα τεντώσει,
θα λυγά.

Κι αν ίσως βρούμε
πάλι τη χαρά,
τότε στα πόδια
θα σταθούμε δυνατά`
κι αυτοί που έδωσαν
κάτι στη ψυχή μας,
αθόρυβα θα βγουν
απ` τη ζωή μας.



ΧΡΟΝΟΣ

Δεν είναι που φεύγει
ο χρόνος
και μας γερνά`
κι εμείς,
αμήχανοι στεκόμαστε:
μας προσπερνά.

Δεν είναι οι εποχές
που άλλοτε αλλάζουν`
μήπως φταίνε
τα μάτια μας
που αυτές
μας συναρπάζουν;

Ο Χρόνος είναι ακίνητος!
Εμείς είμαστε μικροί
κι ανύποπτα περνάμε:
γι` αυτό και τον μετράμε.

Ακίνητες είναι
κι οι εποχές`
εμείς
αλλιώς τις βλέπουμε:
πότε το καλοκαίρι
φέρνει
μια βαρυχειμωνιά
και πότε το φθινόπωρο
ξανοίγει τη καρδιά.

Δεν είναι που φεύγει
ο Χρόνος
και μας περνά!
Εμείς είμαστε
που φεύγουμε
κι Αυτός
μας αποχαιρετά!