ΚΑΤΑ ΠΙΚΑΣΣΟ

Να και η Γυναίκα με το μαντολίνο κατά Πικάσσο.
Είναι δύσκολη η μεταφορά του στο ξυλόγλυπτο..Τι νομίσατε..Ελπίζω να μην το βιασα!

Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΜΑΝΤΟΛΙΝΟ

Συχνά αναρωτιέμαι για τα θέματα που επιλέγω να κατασκευάζω τα ξυλόγλυπτά μου.
Οι περισσότεροι συμμαθητές μου στο τμήμα της ξυλογλυπτικής περιστρέφονται γύρω από διακοσμητικά αντικείμενα, όπως για παράδειγμα ρίζες δέντρων, καδράκια, εικόνες, καθρέφτες. Μερικοί έχουν προχωρήσει στα ολόγλυφα, κάτι που αποτελεί ιδιαιτερότητα του συλλόγου μας.
Η θεματολογία τους είναι συνήθως αντιγραφές γλυπτών προτομών, ειδωλίων, ή γεωμετρικά και φυτικά σχέδια, όταν μιλούμε για περιγράμματα εικόνων ή καθρέπτες. Μια φίλη μάλιστα πέρασε σε σκυριανά μοτίβα σε παραδοσιακά έπιπλα.
Εγώ μια ζωή εκτός των συνηθισμένων και πεπατημένων οδών , ήθελα να μεταφέρω κυβιστικά σχέδια και πίνακες του Πικάσσο και του Μπρακ, γιατί τα συνηθισμένα μοτίβα δεν με εξέφραζαν. Έτσι αφού πειραματίστηκα στις παραδοσιακές μορφές κατέληξα στη γυναίκα με το μαντολίνο.
Ευτυχής η γυναίκα αυτή, topless μάλιστα, τράβηξε αμέσως το ενδιαφέρον των συμμαθητών, όχι τόσο για το μαντολίνο που κρατούσε και την ευτυχία της , όσο για την τόλμη της να δείξει τα στήθη της!
Πράγματι χρειάζεται τόλμη πολλές φορές να πορεύεσαι σε οδούς που οι άλλοι απορρίπτουν. Συχνά το έχω εισπράξει με το ανάλογο τίμημα της απόρριψης.
Σήμερα πήγα στην υπηρεσία μου, όντας αποφασισμένη να ταράξω λίγο τα λιμνάζοντα νερά. Αφορμή ήταν η θέσπιση του ωραρίου των δημοσίων υπαλλήλων σε δυο βάρδιες. 9.00-16.30 και 7.30-15.00. Από τους δώδεκα μόνιμους υπαλλήλους της υπηρεσίας μου ήμουν η μοναδική που ήθελα την «αλλαγή». Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι η επιλογή μου στήριζε την α` ή β` πολιτική απόφαση. Μακριά από μένα τέτοιου είδους ερμηνείες. Απλά για καθαρά πρακτικούς λόγους έκανα αυτή την επιλογή.
Όμως για δες!! Κανείς δεν τολμά ν` αλλάξει αυτό που ήδη τον «βολεύει». Το ωράριο καταστρατηγείται συνέχεια , το 7.30-15.00 γίνεται μονίμως 8.00-14.30. Στο δικό μου τμήμα μάλιστα η προσέλευση έχει τραβήξει και πιο αργά, με την ίδια ώρα αποχώρησης.
Έτσι λοιπόν ο καθένας το μαντολίνο του και λέει τα δικά του τραγούδια.
Έπεσαν όλοι να με φάνε. «Μας χαλάς τη πιάτσα» , τι νεωτερισμοί είν` αυτοί, καλά τα βολεύαμε…»
Λοιπόν , ναι! Στην υπηρεσία μου είμαι top-less ενώ οι άλλοι είναι ντυμένοι , με το φόρεμα της υποκρισίας. Με ξεδιάντροπο τρόπο κοιτούν τα στήθη μου. Δεν έχω τίποτε να κρύψω, σε αντίθεση μ` αυτούς που φορούν τα ζιβάγκο.
Τώρα καταλαβαίνω γιατί επέλεξα «τη γυναίκα με το μαντολίνο» και γενικά την «αφηρημένη» τέχνη. Γιατί είμαι ροκ, κι η ροκιά είναι τρόπος να ζεις, όχι να μην ζεις.