ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΤΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΠΛΟΓΚ, ΚΑΙ ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΝEO:http://anoixtotita.blogspot.com/

ΚΟΧΛΙΑΣ

Δεν μου `ταξες,
μονάχα τοίχους ύψωσες:
για μέρες έψαχνα μια χαραμάδα.
Κι αν οι ματιές μας
ασύμπτωτα χωρίσανε
ύστερα από το μόνο
σημείο επαφής τους,
κι αν το χάδι
απ` τα δάχτυλα μας έτρεξε
σαν άμμος
που στη χούφτα περισσεύει,
το γέλιο σου είναι
που προδίδει τα σημεία.
Δες, στην άμμο βρήκαμε
το κοχλία ενός βαρκάρη.
Πάρ` τον στα χέρια σου
να πορευτούμε στο νησί μας,
όπου τα όρια ακυρώνονται,
όταν αχτίδες συναισθημάτων
ξεγλιστρούν,
από απρόβλεπτες
των τοίχων χαραμάδες.

ΚΑΤΑ ΠΙΚΑΣΣΟ

Να και η Γυναίκα με το μαντολίνο κατά Πικάσσο.
Είναι δύσκολη η μεταφορά του στο ξυλόγλυπτο..Τι νομίσατε..Ελπίζω να μην το βιασα!

Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΜΑΝΤΟΛΙΝΟ

Συχνά αναρωτιέμαι για τα θέματα που επιλέγω να κατασκευάζω τα ξυλόγλυπτά μου.
Οι περισσότεροι συμμαθητές μου στο τμήμα της ξυλογλυπτικής περιστρέφονται γύρω από διακοσμητικά αντικείμενα, όπως για παράδειγμα ρίζες δέντρων, καδράκια, εικόνες, καθρέφτες. Μερικοί έχουν προχωρήσει στα ολόγλυφα, κάτι που αποτελεί ιδιαιτερότητα του συλλόγου μας.
Η θεματολογία τους είναι συνήθως αντιγραφές γλυπτών προτομών, ειδωλίων, ή γεωμετρικά και φυτικά σχέδια, όταν μιλούμε για περιγράμματα εικόνων ή καθρέπτες. Μια φίλη μάλιστα πέρασε σε σκυριανά μοτίβα σε παραδοσιακά έπιπλα.
Εγώ μια ζωή εκτός των συνηθισμένων και πεπατημένων οδών , ήθελα να μεταφέρω κυβιστικά σχέδια και πίνακες του Πικάσσο και του Μπρακ, γιατί τα συνηθισμένα μοτίβα δεν με εξέφραζαν. Έτσι αφού πειραματίστηκα στις παραδοσιακές μορφές κατέληξα στη γυναίκα με το μαντολίνο.
Ευτυχής η γυναίκα αυτή, topless μάλιστα, τράβηξε αμέσως το ενδιαφέρον των συμμαθητών, όχι τόσο για το μαντολίνο που κρατούσε και την ευτυχία της , όσο για την τόλμη της να δείξει τα στήθη της!
Πράγματι χρειάζεται τόλμη πολλές φορές να πορεύεσαι σε οδούς που οι άλλοι απορρίπτουν. Συχνά το έχω εισπράξει με το ανάλογο τίμημα της απόρριψης.
Σήμερα πήγα στην υπηρεσία μου, όντας αποφασισμένη να ταράξω λίγο τα λιμνάζοντα νερά. Αφορμή ήταν η θέσπιση του ωραρίου των δημοσίων υπαλλήλων σε δυο βάρδιες. 9.00-16.30 και 7.30-15.00. Από τους δώδεκα μόνιμους υπαλλήλους της υπηρεσίας μου ήμουν η μοναδική που ήθελα την «αλλαγή». Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι η επιλογή μου στήριζε την α` ή β` πολιτική απόφαση. Μακριά από μένα τέτοιου είδους ερμηνείες. Απλά για καθαρά πρακτικούς λόγους έκανα αυτή την επιλογή.
Όμως για δες!! Κανείς δεν τολμά ν` αλλάξει αυτό που ήδη τον «βολεύει». Το ωράριο καταστρατηγείται συνέχεια , το 7.30-15.00 γίνεται μονίμως 8.00-14.30. Στο δικό μου τμήμα μάλιστα η προσέλευση έχει τραβήξει και πιο αργά, με την ίδια ώρα αποχώρησης.
Έτσι λοιπόν ο καθένας το μαντολίνο του και λέει τα δικά του τραγούδια.
Έπεσαν όλοι να με φάνε. «Μας χαλάς τη πιάτσα» , τι νεωτερισμοί είν` αυτοί, καλά τα βολεύαμε…»
Λοιπόν , ναι! Στην υπηρεσία μου είμαι top-less ενώ οι άλλοι είναι ντυμένοι , με το φόρεμα της υποκρισίας. Με ξεδιάντροπο τρόπο κοιτούν τα στήθη μου. Δεν έχω τίποτε να κρύψω, σε αντίθεση μ` αυτούς που φορούν τα ζιβάγκο.
Τώρα καταλαβαίνω γιατί επέλεξα «τη γυναίκα με το μαντολίνο» και γενικά την «αφηρημένη» τέχνη. Γιατί είμαι ροκ, κι η ροκιά είναι τρόπος να ζεις, όχι να μην ζεις.

Η ΠΕΡΟΥΚΑ

Στη Φανή, την Αθηνά, την Κεραστώ , τη Πέτρα και τώρα τελευταία στη Νίκη…

Από μικρή παρατηρούσα τα μαλλιά από τις κούκλες μου και μου φαίνονταν πολύ ψεύτικα, τελείως ανάρμοστα για μια κούκλα , που της έδινα σάρκα και οστά στο παιχνίδι μου. Έτσι απέκτησα μια απέχθεια για τις περούκες , αλλά και για τα στυλιζαρισμένα μαλλιά εν γένει. Τα μαλλιά των ηθοποιών της δεκαετίας του`70 ήταν τόσο επιτηδευμένα , που μου προκαλούσαν μόνο γέλιο.
Έτσι κωμική είδα και την απόφαση που πήραν δύο καθηγήτριές μου , η Φανή και η Αθηνά-φιλόλογοι κι οι δυο- όταν τις είδα να φορούν στραβοβαλμένα τη περούκα τους, στη προσευχή. Πράγματι θεωρούσαν δύσκολο να στυλιζάρουν τα μαλλιά τους πρωί-πρωί , ενώ με την περούκα δυο- τρία τσιμπιδάκια αρκούσαν για να`ναι καλοχτενισμένες.
-«Σήκω Ευρυδίκη να γράψεις τη μετοχή παρακειμένου..» φώναξε η Φανή , κι η Βίκυ πληθωρική όπως ήταν , πήρε τη κιμωλία στα χέρια της κι άρχισε να γράφει. Από δίπλα κι η Φανή, «δεν βλέπουν παιδί μου οι από πίσω, γράφε πιο ψηλά» και να` σου τεντώνει άτσαλα το χέρι της η Βίκυ και με το μανικετόκουμπο της ποδιάς παίρνει παραμάσχαλα τη περούκα.
«Με καράφλιασες!» λέει η Φανή , κι όλο το σχολείο τραντάχτηκε από τα γέλια.
Έπεσε σύρμα λοιπόν στο γραφείο των καθηγητών , ότι στο Β1 ξεμαλλιάζουν τις καθηγήτριες , κι έτσι η Βίκυ γλίτωσε για πολύ καιρό το σήκωμα στο πίνακα.
Όμως η τύχη το` θελε η όποια περούκα να με σημαδεύει.
Ήμουν ήδη νέα μηχανικός όταν δέχτηκα ένα τηλεφώνημα.
«Έλα αν μπορείς, έχω πρόβλημα με τη Πολεοδομία, μου έκαναν καταγγελία , μένω στη οδό Μουσών στην Ανω πόλη» . Η Μαργαρίτα, η γερμανίδα καθηγήτριά μου ήταν μια ιδιαίτερη φυσιογνωμία για μένα, που με χάραξε βαθιά με τη σμίλη του ανθρώπου.
Από τη πρώτη στιγμή το κατάλαβα, ότι δεν ήταν μόνο το πρόβλημα της καταγγελίας που τη κατάτρεχε. Ναι, αγαπούσε πολύ τα λουλούδια και είχε γεμίσει το μπαλκόνι της με βαριές γλάστρες. Η καταγγέλουσα, κάτοικος του κάτω ορόφου, διαμαρτύρονταν ότι το μπαλκόνι άρχισε να εμφανίζει ρωγμές από τις βαριές της ζαρντινιέρες. Κάποια βαθιά θλίψη είχαν τα μάτια της κι ας μην το` λεγε.
Έκανα αρκετές επισκέψεις στο σπίτι της, πότε μ` αφορμή το ένα και πότε το άλλο. Λαβύρινθος η πολεοδομία και `γω να ψάχνω να βρω το κουβάρι της. Ώσπου στο τέλος μου το` πε : « Φοβάμαι ότι δεν είμαι καλά , θα πάω στη Γερμανία να κάνω μια εξέταση..»
Έμαθα ότι επέστρεψε και πήγα να τη δω. Αποφάσισα να της κάνω έκπληξη κι έτσι πήρα και τα παιδιά μου μαζί , για να παίξουν στο ζωολογικό κήπο. Χτύπησα και ξαναχτύπησα μα καμιά απόκριση. Κάποιος ήταν στη πόρτα κι αφουγκραζόταν. Της πήρα τηλέφωνο από το θάλαμο.
«Θα`ταν η Τόσκα» μου` πε , υπονοώντας , ότι η γάτα της βρισκόταν πίσω από τη πόρτα, όταν εγώ κόντευα να τη σπάσω από τους χτύπους. «’Ερχομαι στο zoo σε μισή ώρα»
Πράγματι ήρθε. Είχε ωραία μακριά μαλλιά κι ήταν εμφανώς αδυνατισμένη. «Πότε πρόλαβαν και μάκρυνα τόσο πολύ» , σκέφτηκα κι αυτόματα είδα τα μάτια της βουρκωμένα. «Καρκίνος; Εδώ;» τη ρώτησα, κι έβαλα το χέρια μου σαν άλλος Θωμάς, στις πληγές της εγχείρησης του λάρυγγα.
«Πες μου με γεια τη κόμμωση», μου` πε πριν λίγο καιρό η Νίκη , όταν με πρόσεξε να τη κοιτώ αποσβολωμένη. Η δική της περούκα ξανθιά με ανταύγιες, έτσι όπως ποτέ η Νίκη δεν έβαφε τα μαλλιά της. Η Κεραστούλα είχε την κόκκινη και η Πέτρα αντί για περούκα είχε κούρεμα γουλί αλα Ορνέλλα- Μούτι. «Οι φίλες μου από `δω» και μου`κλεισε το μάτι.
Τώρα στέκομαι μπροστά στο σκήνωμά σου και φιλώ τη περούκα σου, φιλώ τα σταυρωμένα χέρια σου , Νίκη. Να πάρει η ευχή, αυτή την ύστατη στιγμή σου περισσεύει και μοιάζει σα στραβοβαλμένη. ΚΑΛΟ ΚΑΤΕΥΩΔΙΟ

ΟΔΟΣ ΠΟΙΗΤΩΝ

ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΚΑΙ ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ
Φιλοξενούμαι στις σελίδες 51 έως και 69 όπως και πολλοί συνοδοιπόροι που αναρτούν πονήματά τους στο "anemologio" και στο "logokipos"

ΟΙ ΓΙΟΙ ΤΟΥ ΑΡΗ

OI ΓΙΟΙ ΤΟΥ ΑΡΗ

Ίσως να περίσσεψαν
ακόμη λίγες ανάσες
βοήθεια να τις καλέσω
απαλά τα κεριά των γενεθλίων σου
να φυσήξουν.
Ίσως να ξέμειναν
ακόμη λίγες καρδιές
να χαϊδέψουν τα παιδιά μας,
κι η δική τους καρδιά
να σπαρταρήσει στο αγγελικό στηθάκι.
Ίσως να κόντυναν οι μέρες μας
και πύκνωσε η αγωνία
για το αύριο.
Το σήμερα ήδη τραυματισμένο,
το παρατήσαμε στις οθόνες
να κουτσαίνει.
Ίσως σήμερα να είναι
η τελευταία μέρα συνουσίας,
μια τελευταία ευκαιρία
για τη σπορά της ελπίδας
στο αύριο.
Ασυγκράτητοι, αδίστακτοι, λυσσαλέοι
γιοι του πολέμου.
Μας φυλακίσατε τις ελπίδες,
μας κόψατε τα κλαριά
του κορμιού μας,
μας χύσατε στο ποτήρι σας
το μεδούλι.
Ποιος γιος
θα τολμήσει να γεννηθεί,
ποια κόρη θα υποσχεθεί σπορά
στο χωράφι σας;



ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ

Ξέφυγα πονηρά να προφτάσω το αύριο.
Να το μαγκώσω, να το αγκυρώσω,
μου ανήκει.
Κοντά στο πεύκο , που μου ταϊζει τη δροσιά του,
βαθιά έσκαψα
το αύριό μου να χαντακώσω, να μη μου ξεφύγει.
Πώς θα το ξεπλύνω από τα χημικά
που το πυρπόλησαν;
Πώς θα λευκάνω τους καπνούς του Άρη;
Πώς θα το λαγαρίσω;
Το αύριο μου ανήκει.
Κανενός λεία δεν το αφήνω.
Ίσως και να` ναι το τελευταίο
που μας ανήκει.

ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΣΑΣ

Η καλημέρα της Ελληνίδας μ` έβαλε σε σκέψεις , για το χαρακτήρα αυτού του μπλόγκ. Στην αρχή δεν ήθελα να του δώσω ημερολογιακό χαρακτήρα, γιατί έτσι κρατώ μιαν απόσταση από τα πράγματα: δεν μ` αρέσει να «στριμώχνομαι» από το κοινό μου, γράψε - γράψε κι άλλα … Αυτός ο τρόπος της έκτακτης είδησης ή αλλιώς του έκτακτου σχολιασμού είναι πιο ασφαλής. Αποφεύγεις την έκθεση πραγμάτων, που παλιά ίσως να χαρακτηρίζονταν και ως «η κουβέντα της γειτονιάς».
Η αλήθεια είναι ότι στη καθημερινότητά μου συναλλάσσομαι με πολύ κόσμο. Το τεχνικό πεδίο είναι ένας χώρος πολύ επιρρεπής σε αντιπαραθέσεις, γιατί διακυβεύονται μεγάλα οικονομικά συμφέροντα. Έτσι δεν λείπουν συχνά τσακωμοί στα πλαίσια της δουλειάς , που δυστυχώς με ακολουθούν μέχρι το σπίτι.
Συχνά ,κατά την επιστροφή μου το μεσημέρι στο σπίτι , ζητώ από την οικογένειά μου να με αφήσει σ` απόλυτη σιωπή , αφού βέβαια ο καθένας περιγράψει τη μέρα του στο μεσημεριανό τραπέζι. Είναι στιγμές που δεν θέλω ούτε να μιλώ ούτε να μου μιλούν, μέχρι να καθαρίσει το μυαλό μου σε απόλυτη σιωπή. Έτσι έρχομαι σ` επαφή ξανά με τον εαυτό μου, κι επανέρχομαι.
Άλλοτε μου χρειάζεται κάτι πιο ισχυρό, ν` ακούσω μουσική ας πούμε , που διεγείρει και τα συναισθήματα, ή κάτι ακόμη πιο ισχυρό…κάτι χειρωνακτικό, για να βγάλω κι όλη την εγκλωβισμένη ενέργεια! Τότε ασχολούμαι με τη ξυλογλυπτική.
Τώρα τελευταία δουλεύω το έργο «Η γυναίκα με το μαντολίνο» του Picasso.
Μέχρι τώρα δεν είχα ασχοληθεί με κυβιστικά έργα, όμως όσο προχωρώ στο έργο αυτό τόσο με συνεπαίρνει ο κυβισμός. Δεν είναι κι εύκολο να γίνει μεταφορά ενός κυβιστικού ζωγραφικού έργου σε (ξυλο)γλυπτό έχει κάποιες ιδιορρυθμίες στις διαχωριστικές γραμμές.
Η πιο ισχυρή δόση τέχνης που εξακοντίζει στο μέγιστο - για μένα –τα συναισθήματα είναι η ποίηση. Τότε υπάρχει αυτός ο εσωτερικός μονόλογος, η απόλυτη επαφή με τον εαυτό , που μπορεί να με επαναφέρει στον υπαρκτό κόσμο.

Βέβαια η καλημέρα της Ελληνίδας μπορεί να υπονοεί και ενδιαφέρον για την υγεία μου, ένα ακόμη ταλαίπωρο κεφάλαιο της ζωής μου!